Racjonalne przekonania w służbie zdrowia

Umiejętność dystansu do własnych przekonań jest jednym z wyznaczników dojrzałości psychicznej. Piszę tutaj o odróżnianiu percepcji od rzeczywistości, przekonań od prawdy, czyli po prostu o dystansie do siebie. Żeby nie było tak, jak stwierdziła w jednej dyskusji moja siostra „prawda jest taka, jak ja myślę!”, z czego się do dzisiaj razem śmiejemy. Wniosek jest taki: przekonania można zmienić. Również własne. A właściwie tylko własne.

Komunia w tym roku

Jestem z rodziny ateistycznej. Ateistycznej z przekonania. Tak zostałam wychowana, że Boga nie ma. Wiecie, w czasach, kiedy właściwie wszyscy szli do komunii, ja jedyna z drugich klas w szkole – nie. Babcia wymogła na rodzicach, że jesteśmy z siostrami ochrzczone, ale na tym się skończyło. Potem, jak chciałam wyjść za mąż za ojca dziecka, chodziłam przez chwilę na katechezy. Ale czułam, że kłamię. Nie mogłam. Rozstaliśmy się, ślubu nie było, problem, można powiedzieć, sam się rozwiązał…

Dmuchawce

Byłam na seminarium coachingowym o zdrowiu (nie tylko) w Akademii Leona Koźmińskiego. Dowiedziałam się ciekawej rzeczy z prezentacji doktora Macieja Błaszaka z UAM.

Negocjacje z osiołem

Osioł mówi, że 5 wpisów to za dużo. Znajduje nawet racjonalne argumenty. Mówi na przykład, że kto będzie to czytał, za długie wpisy, więc może 3 na tydzień. No i jak ty to sobie wyobrażasz, masz na głowie firmę, dziecko samotnie, klientów, oferty napisać, terapię własną, superwizję, szkołę, szkolenia, dziecko do lekarza, samochód do warsztatu, psa, na zebranie do szkoły, do kościoła (komunia w tym roku)….

Eksperymenty na dzieciach

Na drugim roku psychologii studiuje się psychologię rozwojową, naukę o rozwoju człowieka od niemowlęctwa do śmierci. Znaną postacią w tej dziedzinie jest Jean Piaget, który wniósł nieoceniony wkład w rozumienie tego, jak się rozwija ludzki umysł. Znaczącą i ciekawą część jego pracy stanowiły opisy i badania własnej trójki dzieci. I ja jako studentka (a oczywiście studenci drugiego roku psychologii są najmądrzejsi na świecie) oburzałam się, że Piaget robi eksperymenty na dzieciach.

Jestem w mniejszości

Przeczytałam w piątkowej Gazecie Wyborczej, że TNS Polska zrobiło badanie na tysiącu Polaków o tym, czy sobie zadają pytania z gatunku… hmm, filozoficznych

Spotkanie z wróżką

Śniłam wróżkę.

Wróżka była taka, powiedziałabym, prawilna. Stara, pomarszczona, trochę zbyt opalona, zniszczona skóra. Za ostry makijaż, szczególnie w oczy rzucały się podkreślone na czarno kreski brwi w miejscu, gdzie po naturalnych brwiach zostało tylko kilka włosków na krzyż. Na głowie miała szmaragdowy turban (!).

Powiedz mi o Projekcie Życie, mówię do niej.

To ty mi powiedz o swoim życiu. Co się z tobą stało? Kiedyś byłaś inna. Angażowałaś się w to, co robiłaś, na 100 procent, do końca.

Ranny uzdrowiciel

Jest taka zasada. Jak ktoś ci mówi, że masz ogon, to go wyśmiej. Jak ci druga osoba mówi, że masz ogon, to zanotuj ten fakt. Jak trzecia – to się lepiej obejrzyj do tyłu.

Umowa ze sobą

Ludzie się dzielą na dwa typy, z grubsza (oczywiście z całą paletą rozwiązań pośrednich i niestandardowych). Ci, co lubią plany i ci, co ich nie lubią. Ja należę do tych, którzy robią plany tylko po to, żeby je natychmiast storpedować. Mam takiego osła w środku. Nauczyłam się z tym żyć. Nie robię planów. Niby, oczywiście, bo przecież każdy robi plany. Moje po prostu nie mogą znaleźć formalnego wyrazu, nie mogą zostać zapisane, powiedziane, obiecane, zanotowane w kalendarzu ani w aplikacji na smartphone’a. Bo wtedy po nich. Wytrzymam dwa dni, a trzeciego rozwalę je i to z przytupem. Żyję więc tak bez tabelki w excelu i punktów w power poincie. No, ale przecież nie bez planów. Tylko robię je … właśnie, nieformalnie. Mój własny sposób na obejście osła w sobie.