Mój głos w sprawie borderline (1)

Zaburzenie osobowości z pogranicza. Z punktu widzenia ICD-10 (międzynarodowej klasyfikacji chorób) – zaburzenie numer  F60.31: osobowość chwiejna emocjonalnie, typ borderline. Z punktu widzenia psychoterapeutów – trudny klient. Z punktu widzenia osób najbliższych – nie da się z nią żyć.

Piszę „nią”, bo to zwykle kobiety. Ty BL-ku, powiedział kiedyś do mnie Piotr R. Będę używać skrótu BL, bo wygodny. Tyle mi zostało po Piotrze R. 

Ja – jako człowiek i psychoterapeuta – uważam, że BL to osoba z nieprzepracowaną, nieodreagowaną
traumą. Trauma była wielka, ogromna, taka, że się w głowie nie mieści. Albo bardziej podstępna – z zewnątrz niewidoczna, a długotrwała, jak ta chińska tortura, podczas której człowiekowi na głowę kapie woda po kropelce; wprawdzie malutkiej, ale cały czas w to samo miejsce. A potem człowiek żyje z przewlekłym, przechodzonym od dzieciństwa PTSD. Podobno w 90% za późniejszą osobowość borderline odpowiada przeżyta w dzieciństwie trauma – te dane pochodzą ze strony bpd.szybkanauka.net, która jest autorskim wyborem informacji na temat zaburzenia borderline (polecam). PTSD to syndrom stresu pourazowego, zespół objawów pojawiających się w reakcji na ciężki stres. Termin powstał po obserwacji zachowań weteranów wojennych. Czyli BL to taki dorośnięty trzylatek, który wrócił z osobistej wojny w Wietnamie. 

Ostatnio o osobowości borderline coraz częściej wypowiadają się psychoterapeuci na łamach prasy. Złoszczą mnie te teksty, nie lubię ich czytać. Merytorycznie oczywiście na najwyższym poziomie, ale… Są to suche opisy, bardzo z dystansu, a ten dystans taki nawet, powiedziałabym, z wysokości – autorytetu oczywiście. Wiecie czemu mnie wkurzają? Może to zabrzmi dość naiwnie, ale co tam. Wkurzają mnie, bo nie ma w nich miłości. Zwykłej miłości bliźniego. Czyli dokładnie tego, czego BL-kom w życiu zawsze brakowało. Oczywiście, nie mówię, żeby kochać pacjentów. Ale czemu nie dać bezwarunkowej akceptacji? Na wzór tej, która się dziecku należy od matki? Nie, nie. Trzeba frustrować, mówi analityk. Tak jakby ten człowiek doznał za mało frustracji w życiu. To tak jakby posmakować zupę, stwierdzić, że jest za słona, więc trzeba ją jeszcze bardziej posolić.  

Jest taka terapeutka amerykańska, Marsha Linehan. Sama była BL. Mówi o tym otwarcie. W Ameryce terapeuci mogą przyznawać się do różnych trudnych rzeczy o sobie. I ona twierdzi, że jej własna transformacja zaczęła się od momentu, kiedy w trakcie głębokiej modlitwy poczuła, że kocha siebie. „Ja kocham siebie. To był pierwszy raz, kiedy powiedziałam coś do siebie w pierwszej osobie. Poczułam się inaczej”, pisze. Linehan nazwała tę technikę „radykalną akceptacją” i włączyła ją do swojego programu stworzonego specjalnie dla BL – Dialektycznej Terapii Behawioralnej. Esencją DBT jest dążenie do osiągnięcia równowagi między akceptacją i zmianą, czyli znalezienie złotego środka między dwoma pozornie sprzecznymi dążeniami – „jesteś kochana taka, jaka jesteś, „jednakowoż”, musisz starać się zmienić”.