22 grudnia: jest decyzja

Mało się odzywałam w grudniu. Ale nie próżnowałam.

Napiszę teraz coś intymnego. Jest i będzie na moim blogu wiele rzeczy intymnych, nawet ekshibicjonistycznych (lubię). Ale ta będzie dla mnie bodajże najbardziej osobista ze wszystkich.

Czas grudniowy był dla mnie wyjątkowy. Pracowałam jak szalona. Oczywiście, w swojej dziedzinie. Jaka to dziedzina, nie potrafię już nazwać. Psychologia – nie, to już mi nie wystarcza. Psychologia nie zapuszcza się w pewne obszary, które mnie interesują i o których wiem, że – mogą nam przeszkadzać lub pomagać żyć.

Dla mnie w grudniu były to obszary wyjątkowo głębokie i ciemne. Ale też stałam już przy ścianie. Nie miałam ruchu, nie było wyjścia.

Tak więc 22 grudnia za pomocą jedynej w swoim rodzaju mieszanki technik i narzędzi (miałam do dyspozycji absolutnie wszystko, co poznałam, a jest tego trochę) sprowadziłam się do miejsca, w którym musiałam sobie odpowiedzieć na pytanie nękające mnie przez całe dotychczasowe życie. Z ręką na sercu mówię, że nie umiałam wcześniej tego pytania wypowiedzieć. Nazwać. Okazało się, że dylemat jest podstawowy. Żyć czy nie żyć. Bez rozwiązania tego dylematu człowiek buja się na falach, daje się nieść z prądem, niby coś robi, niby mu na czymś zależy, niby o coś walczy. Ale niby. Bo przecież zawsze można się wycofać. Złożyć broń, odwrócić na pięcie, wylogować. Pewnie, że boli, i że się cierpi. Ale nawet ten ból jakiś taki nie do końca. Jakby za szybą, jakby niedostępny. Tylko czasami ma się przebłyski świadomości.

Zwróćcie tu uwagę, że zaczęłam pisać o sobie w trzeciej osobie, per: człowiek. To jest częsty mechanizm obronny, kiedy mówi się (mówię!) o rzeczach trudnych. Znak, że ja (JA!) chcę oddzielić się od swoich uczuć. Tak na marginesie.

A więc, przebłyski świadomości. Że to MOJE życie jest. Że ono jest teraz. TERAZ! A ja się bujam.

Ale 22 grudnia sprowadziłam się do miejsca, w którym – przysięgam – półświadomie a półzwierzęco, podjęłam decyzję – żyć. Żyć. ŻYĆ. ŻYĆ!!!! W momencie, w którym to się stało, wyrwał się ze mnie krzyk. Krzyczałam z całych sił, była w tym krzyku i rozpacz, i radość, i ulga, i wolność. Jakbym krzyczała pierwszy raz w życiu. Sąsiedzi nie słyszeli, już sprawdziłam. Grube ściany na Wilanowie. Na szczęście;).

Tak więc jest. Jest decyzja.

Moje dziecko wróciło ze świąt spędzanych z ojcem i powiedziało: „jakaś taka poważniejsza jesteś”.

Tak jest. Koniec żartów, pani Asiu. Do roboty.